14 Φεβρουαρίου 2010, η γιορτή των ερωτευμενων.. Ομορφη μερα γιορτινή, που σε καθε ρομαντικη κομεντι που σεβεται τον εαυτο της ο ηλιος καιει, τα πουλακια κελαηδουν και σε καθε παρκο, παγκακι, ακροθαλασια ειναι ενα αγκαλιασμενο φωτογενες ζευγαρακι που κοιταει νοσταλγικα την θαλασα.
Στη Θεσσαλονικη του 2010 ομως, προφανως και τα πραγματα δεν ειναι ετσι.. Βρεχει, εχει μουνταμαρα απο το πρωι και ολη η τρελοπαρεα(καμια 15 ατομα) εκτος απο δυο ειμαστε μπακουρια. Τι πιο λογικο λοιπον απο το να μαζωχτουμε ολοι οι γαματοι και να παμε σε μια ταβερνα να τα πιουμε?
Μαζευομαστε ολοι οι ελευθεροι και ωραιοι, παραγγελνουμε ενα λουκουλειο γευμα, το κρασι ρεει αφθονο και το κεφι ειναι στα υψη. Οπως καθε φορα, τραγουδαμε μονοι μας ποτ πουρι απο ελληνικες επιτυχιες με το Live σιντι της Δε-δε-δεσποινας να ειναι σταθερη επιλογης μας, ο Θ. Βγαινει φωτο με κατι αγνωστους ξενους, ο Γ. Και η Ε. Αγκαλιαζονται καθε τρεις και λιγο λες και ο μικρος μολις γυρισε απο το Βιετναμ. Καπου παραδιπλα, εγω ολο καμαρι διηγουμαι μια παλια ιστορια μπαλαντζαρισματος, 3-4 απο εμας μπλεκουν ολοι μαζι τα ποτηρια σαν ερωτευμενοι πιγκουινοι και πασχιζουν να πιουν ολοι ταυτοχρονως και εκεινο ειναι το κομβικο σημειο που κανω καλοκαιρινο το φρεσκοαγορασμενο παντελονι του Γ.
Εν μεσω της γενικοτερης ευθυμιας και των συνεχομενων ασπρων πατων, η πολυλατρεμενη φιλη Ε. νιωθει μια μικρη αδιαθεσια και παει να ριξει λιγο νερο στο αλαβαστρινο προσωπακι της. Παει μεσα λοιπον, ριχνει το νερακι, μεχρι να παρει τον αερα της εχει μπαινοβγει στην τουλετα η μιση παρεα. Αλλος να ρωτησει τι κανει, αλλος να ριξει και αυτος νερακι, αλλοι μπαινανε φωναζοντας «λεσβιακοοοοοοοοοοο», ο καθενας με τον καημο του. Και αφου ημαστε μια ωραια ατμοσφαιρα και η ωρα περναει χωρις η Ε. να ξεκουβαλιεται, ειμαστε ηδη μαζεμενα 3-4 ατομα και απλα στεκομαστε.
Το γενικοτερο σουρτα φερτα ομως, δεν ικανοποιει κανεναν απο τους ανθρωπους οτυ μαγαζιου που εχουν δει το καταμεστο μαγαζι τους να εχει γινει πεδιο παρελασης απο τους τρελους του μικρου Γαλατικου χωριου και καθε τρεις και λιγο ερχεται καποιος μας κοιταει και φευγει. Αποκορυφωμα των εκπληκτων ανθρωπων ειναι μια ερμη κοπελια η οποια ερχεται να υπακουσει την μητερα φυση αλλα λογαριασε χωρις την ξενοδοχο που σαν αλλη Παπαφλεσας εχει ταμπουρωθει στο προσωπικο της Μανιακι και δε βγαινει με καμια κυβερνηση. Βρε καλο μου βρε χρυσο μου βρε βγες, τιποτα η δικια μας. Καποια στιγμη, απελπισμενη αρχιζω να χτυπω με τις γροθιτσες μου την πορτα φωναζοντας παραπονεμενα: « Ε. βγεεεεεεες. Ε, βγεεεεεεεεες οχι για μενα. Ειναι εδω μια κοπελα. Μια αγνωστη κοπελα και θελει να μπει. Ε βγεεεεεεεεεεεες». Η κοπελια κοιταει εντρομη, οι αλλοι χαζογελανε, ο Γ. εξηγει οτι ειμαστε ολοι μαζι ενα ζευγαρι που υμνει τον ερωτα του μερα που ναι,εγω απτοητη και καποια στιγμη ξεπροβαλει κ η Ε. Η πανικοβλητη κοπελια μπαινει μεσα βγαινει σαν το σιφουνα , φευγει με μας να φωναζουμε εν χορω «γεια σου αγνωστη κοπελα»..
Στο ενδιαμεσο εχει μπει ο Γ. του κανουμε ολοι μαζι ντου κανουμε και ομαδικη αγκαλιτσα γιατι πανω απο ολα αγαπιομαστε και σε εκεινο το κομβικο σημειο μπαινει ενας τυπος με σκουφακι. Μας κοιταζει με ολη την απορια του κοσμου ζωγραφισμενη στα μεγαλα εκφραστικα του ματια και οταν ρωταει τι κανουμε ολοι εκει , λεμε οτι μεσα ειναι ο Γ. λες και τον ηξερε απο χτες. Ακομα πιο θεος εκεινος αναρωτιεται φωναχτα «μονος του?» και τοτε ακουγεται μια φωνουλα απο μεσα «ρε σεις δεν ανεβαινει το φερμουαρ». Με ψιλοπιανει γελιο, βγαινει ο δικος μας ο θεουλης απο μεσα και ξαναυπογραμμιζει με περισσο παραπονο οτι «μα αληθεια δεν ανεβαινει». Καπου εκει μας εχει πιασει νευρικο, κανουμε ομαδικη αγκαλιτσα, βγαινουμε εξω, χαιρεταω την κοπελα « ααααα γεια σου αγνωστη κοπελα» και αυτο το ομορφο στορυ που ολοι θα διηγουμαστε στα παιδια μας ελαβε τελος.
Και του χρονου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου